De vlucht

Eindelijk is de dag aangebroken waar ik het al zo lang over heb. Tot nu toe kan ik me nog moeilijk focussen op alle leuke dingen die ik mee ga maken op Bonaire omdat ik afscheid moet nemen van mensen waar ik ongelofelijk veel van hou.

Tot op een bepaald punt bleef ik erg positief en zat ik vol vertrouwen dat dit echt is wat ik wil. Dat gevoel was heel snel over toen ik in het vliegtuig zat. Opeens dacht ik bij mezelf, welke gek gaat er nou in zijn eentje weg van een plek waar ze haar thuis heeft, mensen om haar heen waarvan ze houdt en een vertrouwde omgeving heeft waar ze zichzelf kan zijn en kan rekenen op de mensen om haar heen. Ik zat echt na te denken over hoe dit geen goeie beslissing is, maar ja, ik zat al in het vliegtuig dus dat was een beetje laat. Ik zat er echt ff doorheen totdat ik bedacht dat ik een boek in mijn tas had zitten. Een boek gemaakt door super lieve mensen voor mij, met foto’s en lieve teksten geschreven door de mensen waar ik het meest van houdt. Met hoe trots ze op me zijn en wat een geweldig avontuur dit gaat zijn voor mij. Alle mooie en lieve woorden deden me goed.

Het komt ook wel goed. Ik had alleen zo lang vet stoer geroepen dat ik naar Bonaire ging en dat het allemaal leuk en aardig was maar er komt natuurlijk meer bij kijken dan dat. Gelukkig hebben we tegenwoordig FaceTime dus als je zin hebt om te FaceTimen let me know ?

Het aankomst

Toen ik aankwam in mijn grijze trui met 32 graden zweette ik me dood. Gelukkig ben ik overal op voorbereid en had ik een kort shirt mee in mijn tas.

Op het vliegveld was maar 1 bagage band en 1 uitgang dus dat kon niet missen. Op het vliegveld stonden Maria, Hein, Demelza en Demelza’s zoontje Maceo van 6 maanden mij op te wachten. Allemaal echt super lieve en gastvrije mensen.

We reden naar het zogenaamde ‘blauwe huis’ waar Maria en Hein wonen en waar ik zou verblijven in 1 van hun te huren studio’s. Het zag er allemaal top uit en het is ruimer dan ik had gedacht. Maria had brood, kaas, thee, verse jus, ontbijtkoek en nog wat dingetjes voor me gehaald zodat ik niet aankwam bij een lege koelkast. Nou liefde van mij gaat door de maag dus ze was gelijk binnen.

Vrijwel gelijk nadat ik alles even snel had gezien gingen Demelza en ik mijn scootertje ophalen. Super leuk ding, alleen wel op z’n Bonairs. Eentje met handleiding zegmaar. Het is nog even wennen om de gaten in de weg te ontwijken maar dat zal ik met de tijd vast leren. De straat waar ik in woon is helemaal mooi, die weg is niet eens geasfalteerd dus moet je nagaan recht.. maar zo maak je nog eens wat mee.

Verder ben ik een beetje m’n spullen aan het uitpakken en heb ik nog boodschappen gedaan met Maria. Maria is een super aardige vrouw die er alles voor over heeft om mijn verblijf zo leuk mogelijk te maken. Ze gaf me ook gelijk een kleine rondleiding door Kralendijk waarbij ze verschillende leuke winkeltjes en barretjes liet zien. Tijdens onze Surinaamse wandeling legde ze ook de weg uit, dus die ken ik nu uiteraard helemaal uit mijn hoofd. Eerste rotonde rechtdoor dan de tweede rechts voor de supermarkt en rechtdoor voor het stadje en dan een T spliting waar ik volgens mij rechts of links moet en dan nog een weg die rechtdoor gaat en dan moet ik ergens rechts. Zoiets. Gelukkig bestaat google maps...

Verder zijn we nog langs m’n toekomstige werk gereden, zag er ook leuk uit.

Er zijn ook heel wat leuke baaitjes heel vlak bij waar we wonen waar het water super blauw en het zand super wit is. Kan niet wachten om daar morgen heen te gaan.

Ik vind het ook super leuk hoe iedereen elkaar overal begroet en ze mekaar allemaal dushi noemen. Plus het accent is ook geweldig.

Toen we thuiskwamen ging ik even douchen en gooide ik mijn tassen leeg om ze vervolgens op te ruimen. Dat ging allemaal nog niet zo soepel. Want inmiddels was het etenstijd alleen besefte ik me dat ik niet super goeie boodschappen had gedaan. Ik had dan wel paprika en komkommer gehaald alleen niet echt iets van rijst of aardappelen of vlees. Dus ik natuurlijk met Kim appen. Tijdens het appen raakte m’n telefoon leeg dus ik mijn oplader snoertje zoeken, was ik die vergeten. Zat ik dan in een kamer met spullen over de hele vloer, zonder avondeten en met een lege telefoon. Gelukkig had ik nog een broodje kaas over van wat ik mee had en kon ik een snoertje van Maria lenen.

Verder ben ik redelijk ver gekomen met mijn spullen uitpakken en een plekje geven. Ik vind het heel leuk hoe het nu mijn studiootje is en ik het helemaal naar mijn eigen smaak kan maken, alhoewel het al helemaal uitgedacht is door Kim haha.